1 oktober 2017

Meme

Bij het afscheid aan de voordeur voel ik de tranen prikken.
Mijn anders niet zo knuffelachtig lijf stuurt een verlangen om haar stevig vast te houden.
Ik geef haar een zoen en wrijf hard over haar rug.
Ik zeg haar niet te wachten en loop naar de auto.
De brok in mijn keel wordt gigantisch.

Het ging beter dan de vorige keer om elkaar te begrijpen.
Het jong geweld dat normaal voor de nodige afleiding zorgt, was niet mee.
Ze benadrukte dat ze toch blij was met mijn bezoekje.
Ze ging op zoek naar water en liep wat verloren.
Ik zei dat ik geen dorst had.

Ze vertelde dat ze me zo knap vindt.
Ik bedankte haar gemeend en zei dat ik dat van geen vreemde heb.
Ze keek verbaasd en dan lichtjes trots.
Ik zag haar grijs kapsel, de vele rimpels en miste de sprankel in haar ogen.
Ze verdween naar de buurvrouw om stipt een boekje af te geven.

Ze zei dat het een rare dag is omdat ze naar de dokter moest.
Plots laaiden haar ogen fel op. Ze zei dat ze wel weet dat het zaterdag is.
Ze vertelde dat ze het zo lastig vond, die eerste weken zonder auto.
We babbelden over de vele wekelijkse ritjes naar haar zus.
Ze telde dat er slechts 3 broers en zussen overbleven.

In de auto tollen de zorgen door mijn hoofd.
Ik voel haar verdriet en hoor haar zeggen dat ze haar best doet.
Ze vertelde dat ze niet kan huilen, maar dat ze het zo lastig vindt zonder hem.
Het zou nochtans deugd doen om eens te huilen, dacht ze.
Ik slik de brok weg en laat een traantje voor haar.


1 opmerking: