Kranig

Ze stapt de trein op met een leeg karretje.
Het karretje wordt snel geparkeerd.
Ze keert op haar stappen terug.
Een jongeman komt haar al tegemoet.
Ze neemt haar tas van hem over en zet hem weg.
Opnieuw keert ze om.
Ze neemt een volgende tas van een volgende jongeman.
Ze zet hem gehaast naast de andere spullen neer.
De tas miauwt.

Ze organiseert een beetje nerveus haar spullen.
Wanneer ze zit, tilt een man haar valies op het rek.
Ze vraagt me of ze de andere tas op het tafeltje mag zetten.
Het gemiauw wordt luider.
Ze spreekt sussende Franse woorden.
Wat later volgen zoentjes langs een opening in de tas.
Een stukje vacht zit vast in de rits.

Ze draagt een gebreide beige broek.
Een roze gebreide vest met rode broche.
Ze draagt schoenen met slijtsporen en een gesp.
Haar wangen bruin met een streepje rood.
Ogen wat bibberig opgemaakt.
Lang haar precies opgestoken.
Klein en kranig.
De tas valt stil.

Throwback thursday

Dat telefoontje op 30 oktober met goed nieuws en een voorzichtig polsen.
Niet toevallig stonden we net in de koopjeshoek van de Ikea.
Dromen en ideeën werden een meisje van 3 maanden.

November ging tergend traag voorbij.
Wachtend op nieuws en overwegend of het opdringerig zou zijn zelf nog eens te informeren.
Op het eind van de maand onverwacht de naam van de zus. En haar naam.

Begin december concrete data en een plotse annulatie.
Net toen familie ingelicht was en plannen concreet werden.
Een weekend later nieuws dat alles toch doorging zoals initieel gepland.

Een gesprek bij ons thuis met een foto.
Alle info ging verloren achter de stralende glimlach op die foto.
Op de achtergrond speelde het lied van onze openingsdans.

Een eerste overleg met veel hulpverleners en de ouders.
Een week later een eerste bezoek.
Een meisje werd voor ons op een dekentje op tafel gelegd.

Ze was net ziek, een voorbode van wat zou volgen.
Ze had een kruippakje van Minnie Mouse aan en flapoortjes.
Ze keek verbaasd rond en lachte krampachtig naar elk gezicht.

Hij stelde vragen hoeveel luiers per dag je ongeveer nodig had.
Ik probeerde hem en mezelf gerust te stellen.
We planden een week vol heen- en weerritten en een eerste overnachting.

Het meisje was intussen bijna 5 maanden oud.
Ze kwam bij ons wonen.
En houdt ervan wanneer we vertellen hoe blij we waren toen dat gebeurde.

We staan aan de vooravond van een nieuw verhaal, een film vol herinneringen speelt af.
Het wachten op een mail of telefoontje met een datum voor gesprek.
Het onderhevig zijn aan een beslissing door professionelen gemaakt.

Het vreemde gevoel aan een naam te moeten wennen.
Beetje bij beetje informatie te krijgen over het hoe en het waarom.
Het unieke moment om een kind te ontmoeten waar je lang voor gaat zorgen.

De tijd die we nodig hadden om elkaar te vinden en een band op te bouwen.
Hoe moeilijk het was om rust in te bouwen.
Hoe we soms twijfelden of we het zouden kunnen.

De onzekerheid valt zwaar.
De angst om uit ons evenwicht te stappen eveneens.
Maar dat we een wereld van verschil kunnen betekenen voor een kind, staat vast.

Oktober 2018