"En toen moest ik aan jou denken," fluistert ze me toe.
Ze vertelt over het toneel. Ze vond het grappig. Het ging over koetje kalf. Maar koetje kalf was te klein en mocht niet blijven. Hij werd in een zwart gat gegooid naar een ander land. De mama koe was heel verdrietig. En toen moest ze aan mij denken. De mama koe ging het kalfje zoeken, maar vond het niet. Het was niet dood, maar er was wel een skelet op het podium. Geen echte, want het was een rode.
"Moesten er kindjes huilen?" vraag ik haar.
Die en die en die huilde. En de juffen ook. En die en die. En ik en die en die. Eigenlijk iedereen.
"Wie heeft jou dan getroost?" pols ik knuffelend.
De juffen zaten te ver. Ze zaten helemaal alleen. Maar toen hebben ze elkaar allemaal vastgepakt. Ze zwiert haar armen opzij en beeldt een innige omhelzing met haar linker- en rechterbuur uit.
Haar recensie van het schooltoneel ontroert me.
