15 september 2017

Tin

Het voelt nog steeds vreemd om jou mijn man te noemen. Ik voel me er te jong voor. Het past niet bij onze dynamiek.

De dag dat we man en vrouw werden scheen de zon. Een voorbode voor veel zonnige momenten. Al zagen we ook regen en tropische stormen passeren.

Jij bent mijn rustpunt. En een bron van ergernis. Water en vuur. En ook gelijkgestemden. Je kan me het beste kwaad maken en aan het lachen brengen.

We willen meer genieten. Blij zijn. Rust vinden in de gewonigheid. Wandelen, fietsen, koken en een plofje in de zetel.

Bedankt voor 10 gewone, spectaculaire en bijzondere jaren. Jij bent mijn man. En ik zou geen haar aan je willen veranderen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten